Andrej Tarkovski

Mogelijk is bovenstaand fragment de mooiste scène uit de filmgeschiedenis. Soms (zoals vandaag, vrijdag 4 september 2009 om 19.54 uur) denk ik dat hier alles wordt gezegd wat moet gezegd worden.



Tarkovski is voor mij in zekere mate problematisch. Andrej Roebljov is m.i. zonder meer een meesterwerk. Solaris bevat shots van een onnoemelijke schoonheid (ook dankzij de muziek van Bach), maar lijdt soms, net als Stalker, aan overmatig (en overbodig) intellectualisme. Mirror houd ik in beraad: deze film leert een mens als het ware opnieuw kijken, een niet geringe verdienste, maar hij vergt zoveel van mij dat ik enkel in de beste omstandigheden erin slaag de brug te slaan.
(Dit is een oordeel na één of twee visies: zijn films vergen er minstens vijf of zes.)