Bijna onmogelijk woon ik dagelijks in je jonge handen,
Iedere koortsroos van je lippen noem ik
Met een nutteloze voorjaarsnaam, bij het dromen
In het afwezig morgen zijn.
Zachter in de splinters beween ik ieder oosters paard
Traag meisjesschrift, onmachtig graf geworden.
Eens voelde ik de taal, de sierlijke letters
van je speeksel.
Raakte mijn onbegrijpelijke hand
het diepe rustbed van je bewoonbare slaap.
Opnieuw dwong ik je aarzelend been
tot buigen, zoekend in je heup
met alle vingers een begin. Ik vulde je met een tong
gekomen over de aarde,
over het blinde liegen van je adem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten