donderdag 11 december 2008

Towards the shores of Paradise

Het Arietta ("liedje") uit Beethoven's laatste pianosonate in een versie van de Engelse pianist Solomon (opgenomen in 1951)... Het is van alle uitvoeringen die ik heb gehoord naar mijn mening de enige die de onpeilbare spirituele diepte van dit werk ten volle verklankt.
Piano Sonata No. 32 in C minor, Op. 111- II. Arietta (Adagio molto semplice e cantabile).mp3



En dan heb ik tot mijn groot geluk nog dit pareltje opgedoken: in zijn Doctor Faustus laat Thomas Mann pianoleraar Wendell Kretzschmar opdraven, een nogal excentrieke figuur die lezingen geeft in de volkshuizen (!) van die tijd over bijvoorbeeld de vraag waarom Beethoven bij zijn laatste pianosonate geen derde deel heeft geschreven (!). Om dan te moeten vaststellen dat de publieke belangstelling gering was: Men wilde gewoonweg niet weten waarom opus 111 maar twee delen had. Wat volgt is een beschrijving van het Arietta in zes bladzijden (in de uitgave van De Arbeiderspers blz. 58 t.e.m. 63) en hoeft het gezegd: wanneer een genie in zijn meesterwerk zijn licht laat schijnen op een meesterwerk van een ander genie, dan lees ik met rode wangen, dan buig ik diep en dan zeg ik: dank u.

1 opmerking:

Anoniem zei

heerlijk m'n correspondentie afhandelen op een aantal forums als je eerst in 't mausoleum binnengewipt bent, Beethoven blijft spelen, zal eens een reclamefilmpje in die zin maken voor I.J. en dé M.
o