De plek
Je moet niet alleen, om de plek te bereiken,
thuis opstappen, maar ook uit manieren van kijken.
Er is niets te zien, en dat moet je zien
om alles bij het zeer oude te laten.
Er is hier. Er is tijd
om overmorgen iets te hebben achtergelaten.
Daar moet je vandaag voor zorgen.
Voor sterfelijkheid.
Het gedicht dat Hugo Claus schreef n.a.v. de dood van De Coninck is ook een pareltje. Vooral die laatste regel resoneert nogal eens in mijn hoofd.
Herman de Coninck
Zoals de zee, zei je, zou het komen, het nu
en nu is het nu daar
en jij hier.
Elke regel van jou voorspelde.
Vormen, zei je, worden wormen.
Je liep naast mij, ik vroeg:
'Heb je nog kunnen slapen?'
Je zei: 'Ja. Nu ja, nee.'
Nog vijf stappen samen.
En toen nam iemand mijn arm
en ik keek niet meer achterom.
En toen lag je op de stoep van Portugese steentjes
en toen luisterde Anna naar je sterven
en toen legde iemand drie gele anjers op je borst.
Nu spelen de woorden zonder hun meester.
Jij, bleker dan je sigaret,
jij, de roetzwarte streep van je wenkbrauwen
en de doorrookte tonen van je stiltes.
En wij met jouw gedempte flarden
in jouw en onze tijd op aarde.
2 opmerkingen:
Het lijkt wel of de dood ook de samensteller dezes op de hielen zit, gezien de explosieve aanwas van deze blog!
Geen zorgen, vriend: gewoon een drie-vierde lesopdracht, en dus tijd te koop. Ciao.
Een reactie posten