Het is sterker dan mezelf (herhaling, herhaling), maar, er zijn boeken en er zijn boeken.
Een werk van een spectateur engagé dat tot tranen toe beweegt, kan het?
Het kan: zie vroeger al, bijvoorbeeld, Stefan Zweig.
Zie nu: Reappraisals: Reflections on the Forgotten Twentieth Century (2008) van de Engelse historicus Tony Judt, een collectie briljante essays over zeer uiteenlopende onderwerpen.
Ik ken - en ik wik en ik weeg - geen enkele commentator die de tijdsgeest zo feilloos vat. En wat een eruditie...
Ach, geen promopraat meer. Lees of lees niet.
(Voor mezelf, opdat ik het niet vergeet:)
In A la recherche du temps perdu: France and Its Pasts bespreekt Judt Pierre Nora's Les Lieux de Mémoire.
Hij eindigt als volgt:
(...) to judge from the virtual disappearance of narrative history from the curriculum in school systems (...), the time may soon come when, for many citizens, large parts of their common past will constitute something more akin to lieux d'oubli, realms of forgetting - or, rather, realms of ignorance, since there will have been little to forget. Teaching children, as we now do, to be critical of received versions of the past serves little purpose once there no longer is a received version.