David Simon - Some People are More Equal than Others (Festival of Dangerous Ideas 2013)

Wayne Shorter Quartet

Morgen in De Roma.

Rosas & Ictus - Vortex Temporum

Gisteren in de Munt.

With Tomorrow - Gene Clark

1971 - Gene Clark - van het album White Light

It was more like a dream than reality
I must have thought it was a dream while she was here with me
When she was near I didn't think she would leave
When she was gone it was too much to believe
So with tomorrow I will borrow
Another moment of joy and sorrow
And another dream and another with tomorrow
So if there some day won't be time just to look behind
There won't be reasons, no descriptions for my place and mind
There was so much I was told that was not real
So many things that I could not taste but I could feel
So with tomorrow I will borrow
Another moment of joy and sorrow
And another dream and another with tomorrow

Natuurlijk ook zeer smaakvol gecoverd door This Mortal Coil (1991 - Blood - vocals: Deirdre Rutkowski).

Karate

Een voor mij wonderlijk document, per toeval opgeduikeld. Een mooi eerbetoon aan deze groep en aan die jaren (late 90's, vroege 2000's), met de vrienden van toen met wie ik de optredens afschuimde. Het zijn nog steeds vrienden.
In de docu zitten fragmenten van concerten in Leuven (Stuk), Herk-de-Stad (Rock Herk) en Zichem (Den Hemel), waar ik in den lijve aanwezig was, wat het nog specialer maakt (voor mij).
Those were the days, my friends, you old bastards.

Het laatste concert van het Griekse Symfonie Orkest

Het einde van de Griekse openbare omroep ERT heeft ook gevolgen voor het Griekse Nationale Symfonie Orkest. Omdat het orkest en het Nationale Radiokoor geen toekomst meer hebben in de toekomstige Griekse openbare omroep, speelden de muzikanten vrijdag voor de laatste keer samen. En voor veel muzikanten was dat een emotionele gebeurtenis. (standaard.be)

Eric Dolphy - Ode To Charlie Parker

De trompetsolo van Booker Little (3'44") is de mooiste uit de geschiedenis. Ik ga daar niet over discussiëren.

Miller in Griekenland

It is the morning of the first day of the great peace, the peace of the heart, which comes with surrender. I never knew the meaning of peace until I arrived at Epidaurus.

Elf of twaalf jaar geleden las ik The Colossus of Maroussi (1939) van Henry Miller, als ik het mij goed herinner het boek waar hij het meest tevreden over was.
Zelf zou ik eerst van hem aanraden: Tropic of Cancer (1934), Tropic of Capricorn (1938) en de trilogie The Rosy Crucifixion: Sexus (1949), Plexus (1953) en Nexus (1959). Om redenen van verhaalchronologie lees je best eerst de trilogie en dan Cancer en Capricorn.
The Colossus of Maroussi is de uiterst subjectieve neerslag van zijn reis door Griekenland - hij was uit Parijs vertrokken omdat WO II in de lucht hing.

Afgelopen week was ik in Epidaurus en Mycene, wonderlijke plekken - ik houd het bij dit understatement. Mijn gedachten dwaalden af naar dit boek en thuisgekomen herlas ik enkele passages.

Ik wens het iedereen toe dit boek te lezen (en in Millers en mijn voetsporen te treden, of niet, want:)

Voyages are accomplished inwardly, and the most hazardous ones, needless to say, are made without moving from the spot. 

Joke van Leeuwen - "Hoe is 't?"

geschreven als stadsdichter van Antwerpen (2010)

Tony Bennett

Een man naar mijn hart, eerst met (een 70's) Bill Evans, dan met Amy Winehouse.

Stéphane Hessel (1917-2013)

Walter Benjamin - Franz Kafka: On The Tenth Anniversary of His Death (1934)

Nog aan het lezen, maar ik raad het alvast aan.

Een citaat, over de aard van de (bureaucratische) macht:

"(...) those persons of authority who in Kafka pass their time as judges in attics or secretaries in castles and who, no matter how elevated, are invariably sunken or rather sinking figures, but may suddenly, be they the lowest-ranking dregs of the earth (...), appear without warning in their full panoply of power."

Het beeld van de gezonken of zinkende figuren is toch wel bijzonder mooi en accuraat.

Tot mijn eigen verbazing was Kafka nog afwezig in deze blog: zo eigen is hij mij geworden.

Rob Riemen - Adel van de geest, een vergeten ideaal

Ik heb hier al reclame gemaakt voor De eeuwige terugkeer van het fascisme (2010) van zijn hand. Dit boek is nog beter en veel meer zelfs, maar ach wat, ik maak me geen illusies meer.



Nu ik toch bezig ben: nog iemand die verzwegen (de Kwaliteitspers) hetzij verketterd (de Nieuwe Vlaamse Analfabeten) wordt en nochtans zinnige dingen schrijft: Jan Blommaert - De heruitvinding van de samenleving.