The Carpenters - We've only just begun

De wijze waarop Karen Carpenter dit nummer inzet breaks my heart.

Marina Tsvetaeva: Except for Love

Except for Love

Did not love, but did weep. Oh no, did not love, but regardless
I have showed in the shadows the beloved likeness to you.
In our sleep all things did not appear like love:
No cause, no clues.

From the evening hall only to us nodded this image,
Only we - you and me - to it pitiful verses bore.
What has bound us stronger than love has bound others
Is that we adore.

But the gust was escaped, and tenderly somebody approached,
He who could not have prayed, but did love. To judge do not hurry!
Like the most tender note in awakening of the soul
You're memorable to me.

In this sorrowful soul you had wandered, like in open house..
(In our house, in the spring)... Forgotten don't call me!
All my minutes are filled with you, except for love -
The most melancholy.



Кроме любви

Не любила, но плакала. Нет, не любила, но все же
Лишь тебе указала в тени обожаемый лик.
Было все в нашем сне на любовь не похоже:
Ни причин, ни улик.

Только нам этот образ кивнул из вечернего зала,
Только мы -- ты и я -- принесли ему жалобный стих.
Обожания нить нас сильнее связала,
Чем влюбленность -- других.

Но порыв миновал, и приблизился ласково кто-то,
Кто молиться не мог, но любил. Осуждать не спеши
Ты мне памятен будешь, как самая нежная нота
В пробужденьи души.

В этой грустной душе ты бродил, как в незапертом доме
(В нашем доме, весною...) Забывшей меня не зови!
Все минуты свои я тобою наполнила, кроме
Самой грустной -- любви.

Kazimir Malevitsj - Zwart vierkant (1913)

Herman de Coninck

Waar gaan de dingen gebeuren
als ze hier zijn afgelopen?

Waarheen gaan nevelscheuren
die hier alles hebben open-

gelaten? Waar gaat sneeuw sneeuwen,
geen enkel vlok verloren leggend,

om alles zo te laten?
Waar blijven woorden, niets meer zeggend

over jouw eindelijk
gelaten gezicht?

Hoe wordt je halfopen mond
gedicht?



bij de dood van mijn grootvader, Louis "Witje" Jennes, geboren op 4 december 1920 en vandaag 15 augustus gestorven

Rashied Ali (1935-2009)

Drummer van de late Coltrane, hier in een droomkwartet met Peter Kowald (contrabas), Marilyn Crispell (piano) en Charles Gayle (sax).



Over Charles Gayle (foto hieronder) gesproken: zijn Touchin' on Trane is een free jazz meesterwerk en al jaren de plaat waarmee ik ongenode gasten naar huis speel.
(Andere platen die uitermate geschikt zijn voor dit doeleinde: Machine Gun van het Peter Brötzmann Octet en enkele cherry picked albums van John Zorn - titels op aanvraag verkrijgbaar.)



Wat mij dan weer brengt bij een zekere vriend die mij af en toe komt opzoeken. Op een keer toonde ik hem een boek van Louis Paul Boon (zijn favoriete schrijver), dat ik had meegebracht van de bib. Hij heeft wel drie bladzijden luidop voorgelezen! (Kleine druk!) Ik voelde mij daar nogal ongemakkelijk bij worden, vooral omdat ik niet wist of en wanneer hij zou ophouden. (Het was een dik boek.) Ik heb dan maar een techno-cd’tje opgelegd, in de hoop dat..., maar nee. Ik heb dan het volume wat opgevoerd, en toen was hij in zijn gat gebeten.

Andrej Tarkovski

Mogelijk is bovenstaand fragment de mooiste scène uit de filmgeschiedenis. Soms (zoals vandaag, vrijdag 4 september 2009 om 19.54 uur) denk ik dat hier alles wordt gezegd wat moet gezegd worden.



Tarkovski is voor mij in zekere mate problematisch. Andrej Roebljov is m.i. zonder meer een meesterwerk. Solaris bevat shots van een onnoemelijke schoonheid (ook dankzij de muziek van Bach), maar lijdt soms, net als Stalker, aan overmatig (en overbodig) intellectualisme. Mirror houd ik in beraad: deze film leert een mens als het ware opnieuw kijken, een niet geringe verdienste, maar hij vergt zoveel van mij dat ik enkel in de beste omstandigheden erin slaag de brug te slaan.
(Dit is een oordeel na één of twee visies: zijn films vergen er minstens vijf of zes.)

Bertolt Brecht - Erinnerung an die Marie A.

Erinnerung an die Marie A.

1
An jenem Tag im blauen Mond September
Still unter einem jungen Pflaumenbaum
Da hielt ich sie, die stille bleiche Liebe
In meinem Arm wie einen golden Traum.
Und über uns im schönen Sommerhimmel
War eine Wolke, die ich lange sah
Sie war sehr wieß und ungeheuer oben
Und als ich aufsah, war sie nimmer da.

2
Seit jenem Tag sind viele, viele Monde
Geschwommen still hinunter und vorbei.
Die Pflaumenbäume sind wohl abgehauen
Und fragst Du mich, was mit der Liebe sei?
So sag ich dir: Ich kann mich nicht erinnern
Und doch, gewiß, ich weiß schon, was du
meinst.
Doch ihr Gesicht, das weiss ich wirklich
nimmer
Ich weiß nur mehr: ich küßte es dereinst.

3
Und auch der Kuß, ich hätt ihn längst
vergessen
Wenn nicht die Wolke dagewesen wär
Die weiß ich noch und wird ich immer
wissen
Sie war sehr weiß und kam von oben her.
Die Pflaumenbäume blühn vielleicht noch
immer
Und jene Frau hat jetzt vielleicht das siebte
Kind
Doch jene Wolke blühte nur Minuten
Und als ich aufsah, schwand sie schon im
Wind.

Ik vind geen goede vertaling, maar ook wie geen Duits denkt te kennen zal dit gedicht begrijpen.