Op deze laatste dag van het jaar: mijn beste wensen aan allen.
Niettemin gaan mijn gedachten vooral uit naar mijn vrienden Carine, Tejo & Astrid, die in april-mei hun zoon en broer Arne verloren na een verkeersongeval. Een schaduw viel over 2011.
In het poëzietijdschrift Awater (editie najaar 2011) las ik het gedicht Troostende stem tijdens de begrafenis van mijn geliefde van de Nederlandse dichter Tomas Lieske, dat hierna volgt.


Ik ben het kompas van de trekvogel.

Ik ben de vorm van de wereld, de kustlijn,
de stromingen en de winden, de spanning
tussen polen. Ik ben het licht van de sterren,
de opkomst van de zon, de volte
van de maan, de koepel die iedereen
klapwiekend moet doorkruisen.
Ik ben de wiskunde die de juiste hoek
berekent, de dynamica die vaart
en stroomlijn regelt, de geograaf
die iedere bocht herkent.

Sla geen acht op de vuren, de rookpluimen,
de opstanden, de banjirs en het cementslik;
vermijd de giftbelt, wantrouw de verlokking
van het braakliggend land, zie de volle
velden, tel de schoven. Houd u doof
voor allen die het beter weten, de volksmenners,
de verongelijkten, de kruisgezanten, de omroepers,
verafschuw de helderzienden.

Maar volg de naald van het bestaan en vertrouw
de einder die zich straks openvouwt.


[Voor meer over Arne: zie de link naar de blog Arne Kiesekoms - "Ik ben."]