Arne

Terwijl wij aan het leven waren stierf vandaag Arne, een zeer bijzondere jongeman van twintig, die mij een drietal weken geleden nog met de hem kenmerkende hartelijkheid de hand schudde.

Enkele jaren geleden schreef hij, toen vijftien of zestien, het volgende gedicht voor De Rosse Godin, ons lokaal poëzietijdschrift:

Het getal nul

Wat als ik
nul dagen
gelukkig ga zijn?
Wat als nul percent
van mij te redden valt?
Wat als ik later
nul centen verdien per maand?
Wat als nul mensen
mij graag hebben?

Wat als er later
nul mensen aanwezig gaan zijn
op mijn begrafenis?
Wat als ik nu eenmaal dood ben
nul mensen nog aan me gaan denken?
Wat als ik nog maar
nul dagen te leven heb?

Het getal dertien?
Ik vind het getal nul
veel angstaanjagender.


[omnis et una / dilapsus calor atque in ventos vita recessit (Vergilius, Aeneis, IV.693-705)]