Irréversible (2002) - Gaspar Noé

Ik huiver wanneer ik nog maar aan deze film denk.
Ik heb hem voor het eerst gezien in Films & Filmers, een prachtinitiatief van een eenzame Aarschotse cinefiel, die maandelijks de betere film naar de provincie bracht (mét inleiding). Hij kon daarvoor rekenen op de logistieke steun van de locale cinema - het waren andere tijden. En toen werd de cinema overgenomen door een "groep" en toen vond de "groep" dat Films & Filmers concurreerde met de eigen programmatie en toen werd Films & Filmers afgevoerd.
Later heb ik de film aan mijn beste zesdejaarsklas vertoond, wat mij niet in dank werd afgenomen (omwille van het controversiële thema: de mens).
Toegegeven, deze film is, ook voor de geoefende kijker, driekwart pure horror. Er wordt radicaal komaf gemaakt met de filmische traditie om geweld te esthetiseren.
Wanneer (ook voor de kijker) de totale wanhoop bereikt is, klaart de hemel op en volgt één van de mooiste sequenties uit de geschiedenis van de film: een ode aan het leven op de tonen van het adagio van de 7de symfonie van Beethoven. En net tijdens dat herademen krijg je een mokerslag in het gezicht.

In de link vind je de sequentie waarover sprake, maar ik neem aan dat ze pas haar volle effect bereikt na de martelgang die eraan voorafgaat. Je herkent Monica Bellucci.

http://www.youtube.com/watch?v=-gJREXlUM3Y

[Om god weet welke reden mag dit fragment niet gekopieerd worden vanuit YouTube.]
[Als bewijs van het oog voor detail van de filmmaker: in de parkscène is zelfs het boek dat Alex (Bellucci) leest niet willekeurig gekozen: An Experiment with Time van John William Dunne.]